Roksolana, czyli Polka w haremie Sułtana...

Roksolana, czyli Polka w haremie Sułtana...

Roksolana czyli Polka w haremie sułtana

Sułtan Sulejman Wspaniały, znany również pod przydomkiem Prawodawca lub pod pseudonimem Muhibbi, potężny władca rządził krajem w latach 1520-1566 i zapisał się w historii Imperium Osmańskiego nie tylko jako wielki zdobywca, ale także jako reformator administracji, armii i finansów. Miał do swej dyspozycji harem, w którym mógł przebierać w najpiękniejszych kobietach, ale jego serce biło tylko dla jednej – Roksolany.

Była ona poddaną polskiego króla, Zygmunta I Starego i przyszła na świat w 1505 lub 1506 roku jako córka popa w miejscowości Rohatyn, leżącej na południowych wschód od Lwowa, czyli na ziemiach ówczesnej Rzeczypospolitej. Biorąc pod uwagę dzisiejsze kryteria, należałoby ją uznać raczej za Ukrainkę, ale ponieważ w czasach, w jakich żyła, pojęcie narodowości w znaczeniu, w jakim funkcjonuje obecnie, nie istniało, a stosunku do ludności zajmujących tereny dzisiejszej Ukrainy używano określenia Rusini, możemy ją uznać za Polkę. Tureccy przewodnicy oprowadzający po pałacu sułtana opowiadają o Roksolanie, ukochanej Sulejmana Wspaniałego, jako o Polce, która zdobyła serce muzułmańskiego władcy. Bohaterka naszej opowieści na chrzcie otrzymała imię Aleksandra lub Anastazja Lisowska, natomiast jej imię Roksolana, pod którym jest znana w historii, pojawiło się w literaturze francuskiej i włoskiej i oznaczało jej pochodzenie z Rusi. Występowało w formach Roxolana, Roxolane, Roxelane, Rosanna, la Rossa. W haremie nadano jej zupełnie inne imię Churrem, które można przetłumaczyć jako Radosna, Pogodna lub Kwitnąca, nazywano ją także Różą Kipczaku, co wskazuje na jej ukraińskie korzenie.

Dziewczyna do sułtańskiego haremu trafiła jak wiele innych dziewcząt w tych czasach – została wzięta w jasyr podczas jednego z licznych najazdów Tatarów na słabo chronione ziemie wschodnie. Razem z innymi niewolnicami i niewolnikami, wystawiono ją na sprzedaż na targu w Stambule. Prawo Imperium Osmańskiego uznawało niewolnictwo chrześcijan i żydów, a innowierców brano w jasyr, głównie na Bałkanach. W 1329 roku sułtan Orhana ogłosił edykt o zorganizowaniu elitarnych oddziałów piechoty, na mocy którego co piąty chrześcijański chłopiec (niemowlę lub dziecko w wieku do 10 lat), schwytany do niewoli w trakcie wypraw wojennych, bądź zabrany z ziem należących do Turcji, ma być oddany na wychowanie muzułmanom, którzy mieli obowiązek wychować go na prawowiernego muzułmanina oraz wykształcić w nim fanatyzm religijny, ślepe posłuszeństwo i przywiązanie do Imperium Osmańskiego. Później chłopców wcielano do janczarów – elitarnej jednostki piechoty, która odegrała kluczową rolę w podbojach imperium. Na targach niewolników kupowano też młodych chłopców, których oczywiście po nawróceniu na islam i odpowiednim przeszkoleniu, wcielano do osobistej gwardii władcy imperium.

Tekst zaczerpnięty ze strony:

http://facet.onet.pl/z-historii-dawnych-haremow/c8tcg

.